"Waar een wil is, is een weg"

‘Waar een wil is, is een weg’

Susan Manuel is senior verpleegkundige bij Coloriet, een zorgorganisatie die gespecialiseerde zorg biedt aan cliënten in drie woonzorgcentra, een verpleeg- en behandelcentrum, een zorgsteunpunt en drie ‘zotels’ (zorghotels) in Lelystad, Dronten en Zeewolde. Susan werkt op twee locaties: Laarstaete en Laarhof, beide in Lelystad. Ze vormt daar de schakel tussen het zorgend personeel en artsen: bij acute situaties biedt ze ondersteuning aan de verpleegkundigen en bepaalt ze of er een arts moet worden ingeschakeld.

’16 jaar geleden ben ik als stagiaire begonnen op de afdeling somatiek. Die houdt zich bezig met de behandeling bij lichamelijke beperkingen door een chronische ziekte, zoals Parkinson. Van daaruit kreeg ik van Coloriet vrij baan om me verder te ontwikkelen. Ik ben toen de opleiding tot verpleegkundige-niveau 4 gaan doen. Helaas heb ik de opleiding toen niet helemaal af kunnen ronden. Ik vond zelf dat ik voor mijn opleiding stage moest hebben gelopen in een ziekenhuis, maar dat bleek me niet te liggen. Ik had alleen ervaring met gehandicapten- en ouderenzorg en dan is de hectiek in een ziekenhuis wel even andere koek. Daarom heb ik toen de niveau 3-opleiding afgerond.

Maar de net niet afgeronde niveau 4-opleiding bleef knagen en uiteindelijk heb ik me daar nog eens aan gewaagd. Vanwege een zwangerschapsverlof kwam ik op een andere afdeling terecht: revalidatie. Daar kom je veel verschillende ziektebeelden tegen. Daar heb ik enorm veel van geleerd. Negen maanden later had ik alsnog mijn niveau 4-diploma en kon ik aan de slag als zorgcoördinator.

Dat betekende veel contact met andere disciplines en artsen. Al gauw kreeg ik de vraag of ik wilde werken in het senior verpleegkundigenteam. In eerste instantie één dag in de week, in combinatie met mijn andere functie, maar een jaar later stapte ik volledig over. In dat team werk ik nu nog steeds. Het is een verantwoordelijke functie, want er vallen zo’n 200 cliënten onder mij.

Inmiddels ben ik begonnen aan de HBO-opleiding Verpleegkunde. Dat is een brede opleiding. Ik hoop daarna op beleids- of managementniveau aan de slag te kunnen. En uiteindelijk zou ik me graag nog verder ontwikkelen tot verpleegkundig specialist. Dan mag ik onder supervisie van een arts medische handelingen verrichten. Zoals je ziet, ben ik iemand die zich graag ontwikkelt en steevast een bepaald doel voor ogen heeft. Ik heb altijd moeite gehad met leren, maar dat heeft me nooit afgeremd. Met de juiste hoeveelheid doorzettingsvermogen kun je alles worden wat je maar wil.

Dat is ook wat ik de jongere generatie graag wil meegeven. Tijdens mijn stage in het ziekenhuis werd me verteld dat ik nooit verpleegkundige zou worden. Ik vind het heel erg dat een leidinggevende zoiets tegen een stagiaire zegt. Dat zou ik nooit doen! Je moet mensen motiveren en enthousiasmeren, niet afremmen. En daarbij: dat je in een specifieke omgeving als een ziekenhuis niet goed uit de verf komt, wil niet zeggen dat je geen goede verpleegkundige kunt zijn. Het klinische en korte contact met cliënten in het ziekenhuis lag mij niet, maar nu ben ik helemaal op mijn plek. Bij ons is er wel tijd voor een praatje met de cliënten. De zorg is mensenwerk, dus het allerbelangrijkst is oog hebben voor de mensen voor wie je zorgt. Als je met die motivatie de zorg ingaat, dan red je het.’