Als dramatherapeut werk ik met jongeren met een lichte verstandelijke beperking en gedragsproblemen. Deze jongeren hebben bijna allemaal een moeilijke jeugd gehad. Vaak kennen ze alleen het straatleven: als je wat wil hebben, dan pak je het met geweld.

Met behulp van toneel leren jongeren op een andere manier te kijken naar hun gevoelens, gedachten en gedrag. Op het podium spelen we situaties na en doen we rollenspellen, of oefeningen in non-verbale communicatie. Maar we werken ook met rekwisieten: door je te verkleden of een personage te spelen, leer je je in een ander te verplaatsen.

Toneel is wat luchtiger dan en minder confronterend dan in een therapiesessie te moeten praten over problemen. De jongeren hebben lol en dat werkt bevrijdend. Op straat, maar ook in deze inrichting is het soms net een jungle. Jongeren moeten zich in een groep handhaven en doen zich stoerder voor dan ze zijn. Maar zodra ze in mijn les zijn, zie ik ze ontspannen. Bij mij kunnen ze even zichzelf zijn en hoeven ze zich niet sterker voor te doen dan ze zijn.

Ik heb niet de illusie dat ik alle jongeren hier kan redden - daar zijn ze vaak te beschadigd voor. Maar soms gebeurt het wel eens. Ik begeleid een jongen die, toen hij hier binnenkwam, zeer agressief was. Door gesprekken en oefeningen is hij gaan inzien dat de agressie voortkwam uit een trauma uit het verleden. Hij kreeg inzicht in de oorzaak en het gevolg van zijn gedrag. In de loop van de tijd veranderde hij echt. Al die agressie heeft hij achter zich gelaten. Een jongen als hij vind ik wel inspirerend. Ik put daar echt kracht uit, want meestal is de praktijk weerbarstig. Maar al kan ik maar een jongen helpen. Je hebt het wel over een mensenleven.