In 2002 ben ik begonnen met mijn opleiding tot longarts. Na mijn opleiding heb ik me in Leuven verder gespecialiseerd in longoncologie en slaap gerelateerde ademhalingsstoornissen. Sinds 2009 ben ik lid van de vakgroep Longgeneeskunde.

Tot de dag van vandaag heb ik geen spijt gehad van mijn keuze, zowel wat betreft werken in de zorg, het vakgebied Longgeneeskunde als ook het werken in het ziekenhuis. Ik mag mij gelukkig prijzen met zulke fantastische collega’s en dan bedoel ik niet alleen de longartsen. We zijn één groot team met longartsen, arts-assistenten, regieverpleegkundigen, polikliniekmedewerkers, secretariaat, behandelkamerpersoneel, longfunctiepersoneel, verpleegkundigen, researchmedewerkers, teamleiders en afdelingshoofden. Juist die samenwerking en verbondenheid is een geweldig aspect van werken in de zorg en voor mij erg belangrijk. Ik heb heel veel respect voor iedereen die zich op zijn of haar manier inzet voor de zorg rondom onze patiënten.

Ik ervaar vrijwel dagelijks mooie en bijzondere momenten, maar maak ook helaas veel droevige en emotionele momenten mee. Aangezien ik mij gespecialiseerd heb in longkanker moet ik vaak zogenaamde slecht-nieuws gesprekken voeren. Elk gesprek in deze setting blijft moeilijk en is zeker geen routinewerk. Elke patiënt en naaste reageert anders en het is zo ontzettend belangrijk om op dat moment de tijd te nemen en zo goed mogelijk een luisterend oor te bieden. Patiënten verdienen ruimte om angsten, gevoelens en emoties bespreekbaar te maken. Dit zijn geen gesprekken, waarbij je na een werkdag de deur achter je dicht trekt en er niet meer aan denkt. Zoals gezegd, élk slecht-nieuws gesprek blijft moeilijk, vooral de gesprekken met mensen van mijn eigen leeftijd neem ik vaak mee naar huis. Ik vind dat ook geen probleem, ik zou het erg vreemd vinden als dat niet het geval zou zijn.

Met betrekking tot het coronavirus, hebben we een hele heftige periode achter de rug. Een periode waarin we heel veel ellende hebben gezien. Patiënten die ernstig ziek waren, regelmatig op de intensive care (IC) werden opgenomen, vaak overlijden tot gevolg. Wat me ook bij zal blijven is de eenzaamheid bij patiënten, de angsten en onzekerheid. Onze polikliniekmedewerkster Marij werd zelf getroffen door het coronavirus, waarbij zij langdurig verbleef op de IC. Dat heeft veel indruk op me gemaakt. Kippenvel op het moment dat we stonden te applaudisseren toen zij het ziekenhuis verliet om te gaan revalideren in Adelante. Ik ben ontzettend trots op hoe ons team en de organisatie zich staande heeft weten te houden tijdens deze crisisperiode. Hoe heftig ook, het was fantastisch om te zien hoe iedereen zich met volle overtuiging heeft ingezet en positieve energie bleef uitstralen. De flexibiliteit, saamhorigheid, samenwerking, daar mogen veel mensen een voorbeeld aan nemen. Passie voor het werken in de zorg kwam volledig tot bloei.

Werken in de zorg is geweldig, je komt met heel veel mensen in aanraking en iedereen heeft zijn eigen verhaal. Geen dag is hetzelfde. Dit maakt het zo bijzonder en zeker ook uitdagend. Het is hard werken, maar geeft veel voldoening. Het zijn vaak kleine dingen die er voor zorgen dat patiënten zich wat meer op hun gemak voelen bij hun bezoek aan het ziekenhuis. En daar kan iedereen werkzaam in de zorg zijn of haar steentje aan bijdragen.