In mijn werk haal ik plezier uit kleine dingen. Zo begeleid ik een autistische jongen die niet van aanrakingen houdt. Hij geeft zelfs geen hand. Toch probeer ik hem elke keer als hij wat goeds heeft gedaan een high five te geven. Dat werd 80 keer genegeerd, maar laatst kreeg ik er ineens een terug. Dat is zo mooi.

Ik werk met jongeren van 13 tot 18 jaar die bij ons verblijven en een behandeling krijgen. Daarnaast werk ik in een trainingshuis, waar we jongeren voorbereiden om zelfstandig of onder ambulante begeleiding te gaan wonen. We leren ze bijvoorbeeld om een dagelijkse routine op te bouwen, sociale vaardigheden en inzicht te krijgen in hun financiën.

We helpen niet alleen met de praktische zaken; ook een luisterend oor bieden is belangrijk. Ik ben bijvoorbeeld net terug van vakantie en zag in de overdracht dat het niet goed ging met een jongen die ik coach. “Oeh, ik ben benieuwd of hij überhaupt wel met me wil praten”, dacht ik. Dat kwam helemaal goed: gisteren was ik aan het werk en we hebben van 5 tot 9 uur dingen met elkaar doorgesproken. Dat is bijzonder, want hij is normaal gesproken snel afgeleid door iets anders.

Ik heb SPH gestudeerd en ga binnenkort weer de collegebanken in voor een Master of Healthy Ageing. Zelf houd ik heel erg veel van sporten en zou graag zien dat we nog meer van dit soort activiteiten aanbieden aan de jongeren. Toen ik de opleiding zag en erover vertelde aan mijn werkgever, steunden ze me. Nu heb ik er alle ruimte voor. Dat waardeer ik erg.