Ik ben persoonlijke begeleider van twee mensen die ernstig meervoudig beperkt zijn. Ik ondersteun en verzorg ze in het dagelijkse leven. We doen alles samen. Maar als het kan, doen ze het zelf. Dat is heel belangrijk.

Ik ben blij als het mij lukt om mensen een goede dag te geven. Ze kunnen het vaak zelf niet met woorden aangeven, maar ze zijn wel puur in hun reactie. Een blije blik, een lach, of een boos gezicht. Soms noemen ze je naam. Dat moment dat ze mij herkennen en om mij vragen, vind ik bijzonder. Vooral omdat het best lang duurt voor je een vertrouwensband hebt opgebouwd. Ik ga altijd op zoek naar de ‘haakjes’: wat vindt iemand leuk, welk eten vindt hij lekker, van welke muziek houdt hij?

Deze doelgroep vind ik heel bijzonder. Ze zijn puur, helemaal zichzelf. Voor mij geldt ook dat ik helemaal mezelf kan zijn. Ik observeer goed wat wel en niet werkt. Soms kan iemand niet praten en dan is het belangrijk om heel goed te kijken hoe deze persoon zich voelt, hoe hij erbij zit, hoe hij kijkt. De buitenwereld ziet een gehandicapt persoon. Maar ik zie juist de details van elke persoon. Mensen kunnen vaak niet voorbij de handicap kijken. “Daar kun je toch niks mee?” Zeggen ze. Maar dat is niet waar. Je kunt zoveel betekenen voor iemand. Niet door alles maar voor iemand te doen en alles over te nemen. Maar juist door ze mee te nemen in de dagelijkse dingen. Samen de was wegbrengen bijvoorbeeld en ze letterlijk mee te nemen. Ik heb een cliënt die zich maar aan een kant van haar lichaam kan bewegen. Maar ik laat haar die kant ook gebruiken. Dat duurt langer, maar ik laat haar even haar ding doen. Dat meedoen is heel belangrijk. Iedereen wil namelijk meedoen. Dat is goed voor het zelfvertrouwen.