Ik zorg voor de meest kwetsbare patiënten in het ziekenhuis. Ze liggen bijvoorbeeld aan de nierdialyse, beademing of worden slapende gehouden. Over het algemeen kan ik het werk goed van me af laten glijden als ik thuis ben, maar heel soms vergeet je iemand nooit meer.

Een tijd geleden begeleidde ik een hele jonge vrouw die heel erg benauwd was en waarvan je zag dat het einde nabij was. “Ik zou uw kinderen erbij halen”, zei ik daarom tegen haar man. Hij ging weg en even later stonden ze alle vier rondom het bed. Ik kreeg een brok in mijn keel. Haar kleine kinderen waren precies even oud als de mijne, zoiets raakt je dan enorm.

Toch doe ik dit werk heel graag, ook als het moeilijk is. Ik vind het belangrijk om patiënten en hun familie serieus te nemen en naar hen te luisteren. Soms kunnen we medisch niet veel doen, maar er wel voor hen zijn.

In dit vak kan je je leven lang leren, zelf ben ik als huishoudschoolleerling langzaam opgeklommen. Als je wilt, dan is er veel mogelijk in de zorg. Inmiddels specialiseer ik me naast de IC ook in de spoedeisende hulp. Ik vind het leuk en interessant om deze twee afdelingen af te wisselen.