Eigenlijk ben ik opgeleid als constructiebankwerker. In mijn omgeving was het destijds not done om als man de zorg in te gaan. Daarom ging ik uiteindelijk de metaalindustrie in. Ik had een goed salaris maar voelde me toch niet happy; de harde mannenwereld stond me niet aan.

Op mijn 29ste was ik er helemaal klaar mee en wilde ik wat anders. Gevoelsmatig wist ik dat de zorg goed bij me zou passen. Uiteindelijk heb ik binnen twee jaar de opleiding Ziekenverzorger niveau 3 afgerond. De jaren erna ben ik in een razend tempo doorgegroeid en deed ik opleiding na opleiding. Als je wilt, krijg je enorm veel kansen in de zorg. Ik heb er geen moment spijt van. Dit werk levert je zoveel op. Het is heel dankbaar en blijft altijd uitdagend. Daarnaast verveel je je geen moment: ik weet om acht uur niet wat ik om half negen doe.

Sinds ik ben begonnen in de zorg heb ik geen horloge meer om. Dat is niet nodig want ik kijk niet meer de hele tijd op de klok om te zien wanneer ik naar huis kan. Je kunt wat voor een ander doen en dat geeft me een heel goed gevoel. Als ik vrijdagmiddag om half 5 een telefoontje krijg met het verzoek om toch nog snel onderdak voor iemand te regelen dan blijf ik net zo lang doorbellen tot het lukt. ‘Yes! Weer iemand die meteen geholpen kon worden’, denk ik dan op de terugreis naar huis. Dat geeft heel veel energie.