Ik werk op een leefgroep met maximaal acht jongens en meisjes met ernstige gedragsproblematiek. Ze zijn bij ons door de rechter geplaatst en mogen dus niet zomaar naar buiten. Als groepstherapeut zorg ik ervoor dat de jongeren veiligheid en structuur krijgen.

De jongeren die hier terechtkomen hebben vaak een masker op. In onze leefgroep zijn ze niet langer een straatjongen of -meisje, maar worden ze voor het eerst weer gezien en gehoord. Ze kunnen zichzelf weer zijn en dat is voor mij heel belangrijk. Achter hun pantser zitten vaak hele leuke jongens en meisjes die ook zelf graag tot de orde geroepen willen worden.

Dat betekent niet dat mijn baan rustig is. Sterker nog: het is bij tijd en wijlen heel zwaar, met name vanwege fysiek en verbaal geweld. Gelukkig kan ik altijd op mijn collega’s aan; op het moment dat er iets fout gaat, komen meteen hulptroepen aangesneld.

Veel jongeren op onze groep komen uit gezinnen waar de ouders gescheiden, aan de drugs of agressief zijn. Vaak zakken ze langzaam, maar zeker steeds verder af. Het begint met een jointje roken, daarna spijbelen van school en op een gegeven moment raken ze verstrikt binnen Jeugdzorg. En uiteindelijk bij ons: op een gesloten groep. Daarnaast hebben we veel meisjes met loverboy problematiek die tegen zichzelf beschermd moeten worden. Ook zien we steeds meer een verschuiving richting GGZ-problematiek.

Ik ben hier 16 jaar geleden komen werken, daarvoor werkte ik in een commerciële wereld. Een kennis van mij werkte bij mijn huidige werkgever en vroeg of het niks voor mij was. Destijds was dit nog een justitiële jeugdinrichting en kon je hier nog zonder diploma aan de slag. Inmiddels heb ik talloze opleidingen gevolgd. Ik doe het werk graag; al kan ik maar één jongere helpen, dan is dat het waard.