Als persoonlijk begeleider werk ik met volwassen mensen met een ernstige meervoudige beperking. Intensief werk waarbij je de handen uit de mouwen moet steken, dat vind ik heerlijk maar het belangrijkste is om de cliënten zo veel mogelijk alles zelf te laten doen. De complexiteit van de beperking in combinatie met bijvoorbeeld; autisme, dementie of parkinson maakt mijn werk heel boeiend.

Ik verzorg oudere mensen die ziektebeelden hebben als autisme, parkinson en dementie. In dit werk moet je heel dicht bij jezelf blijven. Cliënten hebben het onmiddellijk in de gaten als ik niet lekker in mijn vel zit. Mijn eigen gedrag en gevoel en daarop reflecteren, is dus heel belangrijk. Daarom is het fijn dat ik in een hecht team samenwerk. Je hebt altijd iemand om mee te sparren, iemand die even met je meekijkt.

De cliënten waarmee ik werk kunnen verbaal moeilijk of niet verwoorden wat ze voelen en vinden, dus ik moet hun gedrag, geluiden, gebaren en mimiek heel goed observeren om te begrijpen wat ze willen. Dat is ontzettend boeiend en uitdagend. En vooral heel leerzaam. Ik herinner me een cliënt die agressief gedrag liet zien. Ik stond op een gegeven moment met hem bij de tillift, en ik zag iets in zijn blik. Ik realiseerde me dat hij pijn had. Na overleg met de arts kreeg hij pijnstillers. Vanaf dat moment was de agressie verminderd en werd hij een ander mens. Hoe erg moet het al die tijd voor hem geweest zijn?

Communicatie met en begrip voor de cliënt is heel belangrijk. Aan de buitenkant zie je de beperkingen, maar als je verder kijkt zie je een mens, die misschien ook van dezelfde muziek houdt als jij, een hekel heeft aan dezelfde dingen, of een dierenliefhebber is. En net als alle mensen willen ook zij een gevoel van eigenwaarde hebben, en het gevoel dat ze enigszins grip hebben op hun leven. Al is het maar dat ze zelf hun eten, drinken of muziek kunnen uitkiezen. Daarom stimuleer ik de cliënten ook om de regie te pakken, hoe klein dit voor een ander soms ook lijkt.