Als je bij ons binnenkomt, zie je een aantal zwaar dementerende mensen in een stoel zitten. Ze reageren niet altijd, maar diep van binnen gaat een hele wereld schuil. Het is voor ons als zorgpersoneel de kunst om contact met hen te krijgen. Dat krijg je door je te verdiepen in de cliënt.

Ik probeer iedere dag in te springen op hun behoeften. Het wereldje van dementerenden is heel beperkt. Daarom is het extra mooi om wat extra moeite voor hen te doen. Er is bijvoorbeeld een mevrouw die heel graag in bad gaat. Het kost wat meer tijd, maar voor die glimlach heb je het graag over. Een andere bewoonster bleek heel veel van voetbal te houden. We kwamen daar achter toen het vrouwenelftal speelden. Ze keek heel aandachtig naar de bal op tv. “Oh ja hoor, dat deed ze vroeger ook als wij speelden”, zei één van haar vier zoons later. Nu zorgen we ervoor dat ze vaker naar een wedstrijd kan kijken. Ze leeft dan weer helemaal op.

Het geeft me een voldaan gevoel als ik een aantal van zulke kleine geluksmomentjes heb gecreëerd op een dag. Dat maakt mijn werk zeer waardevol.