Zorgen voor andere mensen heb ik altijd al fijn gevonden. Of ze nu oud zijn of jong, dat maakt me eigenlijk niet zoveel uit. Op dit moment werk ik als Verzorgende IG op een afdeling voor dementerende ouderen. Dat is een bijzondere doelgroep. Ze zijn ‘elders’, zeg ik altijd. Veel van wat ze zeggen, is moeilijk te plaatsen, maar daarom krijg ik juist veel energie van die paar heldere momenten. Laatst zei een mevrouw, die normaal gesproken nauwelijks praat, ineens met heel duidelijke stem: Ik hou zoveel van jou. Dat vind ik zo bijzonder en het raakt me echt. Ik kan daar echt tranen van in mijn ogen krijgen.

Ik ben altijd bezig met de vraag: wat gaat er in ze om? Ik zie het als een uitdaging om uit te vinden wat deze mensen denken en voelen. De ene dag gaat het beter dan de andere. Soms doet een bewoner agressief. Maar ik schrik niet zo snel en ben heel nuchter. Ik kan situaties makkelijk accepteren. Als iets niet werkt, dan probeer ik wat anders. Het heeft geen zin om ze tegen te spreken, of terecht te wijzen. Meebewegen in hun beleving - daar gaat het om. Ik merk dat ze dan rustiger worden. Ze voelen zich dan prettiger, en dat vind ik belangrijk.

In de toekomst wil ik nog graag doorstuderen. Er zijn nog veel interessante gebieden in de zorg. De zorg is zo breed, je kunt je in allerlei richtingen ontwikkelen. Neonatologie, dat lijkt me ook zo’n mooi vak. Nu zorg ik voor mensen in hun laatste levensfase, misschien straks voor mensen in het prille begin.