Jongeren zijn recht door zee. Daar hou ik wel van. En of ze nou blij met me zijn of niet: ik vind het leuk om contact te maken met jongeren. En om een stukje met ze mee te lopen en kijken hoe ik iets beter kan maken.

Als jeugdbeschermer ben ik niet hun opvoeder, maar kan wel wat voor ze betekenen. Hoe gaat het op school, hoe kunnen we hulpverlening inzetten, een gesprek bij het UWV - over dat soort zaken praten we.

Maar in het geval van jeugdreclassering, wat ik veel doe, praten we ook over zaken als: wat wil je bereiken? Wat doe je op een dag? Hoe ga je om met alcohol en drugs? Met wie ga je om? Welke keuzes maak je? Ik heb een jongen begeleid die vanuit de gesloten jeugdzorg weer een tijdje thuis woonde, maar na een delict in de jeugdgevangenis zit. Dat is triest, maar zulke jongens hebben toch intensieve begeleiding nodig. Alles wat je kunt betekenen, dat moet je doen. Zo zie ik het. Zelfs als ze keer op keer de fout in gaan. Als ze maar een ding oppikken van wat wij doen, dan kan dat al van betekenis zijn voor later.

Toen ik hier pas kwam werken, had ik echt grote doelen. Maar daar kom je van terug. want zo werkt het niet. Kleine stapjes zijn ook goed. Je probeert hun vertrouwen te winnen. Als je zegt dat je zal bellen, dan bel je ook. Als je zegt dat je op huisbezoek komt, dan doe je dat ook. Als dat vertrouwen er is, dan zijn we allebei weer een stapje verder.