Ik ben Kay en werk als verpleegkundige op de verpleegafdeling Longgeneeskunde in een ziekenhuis. Na de middelbare school koos ik bewust niet voor een opleiding in de zorg, omdat bijna mijn hele familie in de zorg werkt. Op die leeftijd was ik opstandig en dus wilde ik één van de eersten zijn die niet in de wereld van de zorg zou stappen. Dat heb ik vier jaar volgehouden, maar die zorgsector bleef door mijn hoofd spoken. De opstandigheid was inmiddels geblust en ik ging overstag. Ik volgde de verpleegkundige opleiding op MBO niveau bij Arcus, in 2004 gevolgd door de HBO opleiding. Blijkbaar zit zorgen toch in het DNA van mijn familie. Mijn werkgever biedt voldoende ruimte om opleidingen te volgen, dus als ik een nieuwe uitdaging wil, maak ik daar gebruik van.

Ik ben zeer geïnteresseerd in geschiedenis, in het bijzonder over de tijd van de mijnen en de mijnwerkers. Ook op onze afdeling worden oud-koempels opgenomen. Mijn opa was een oud-koempel. Ik heb hier zoveel respect voor, dat ik de gezichten van de oud-koempels die ik ken, op mijn armen heb laten tatoeëren. Vanwege mijn interesse in de mijnwerkers, heb ik heel bewust gekozen voor werk op de afdeling Longgeneeskunde. Verpleging van longpatiënten is een specifiek vak, daarom heb ik een specialisatieopleiding gevolgd. Hiervoor ging ik gedurende een jaar, vier keer per maand naar Nieuwegein. De formele benaming van mijn functie is astma/COPD verpleegkundige.

Wij waren de eerste reguliere verpleegafdeling in Nederland waar non-invasieve beademing (NIV) werd toegepast. Daar zijn wij met ons team trots op. Voor die tijd gebeurde dat alleen op de intensive care (IC) afdeling. NIV wordt ingezet om een patiënt te ondersteunen bij de ademhaling. Dit gebeurt door een machine die via een neus- of mond/neus masker lucht onder druk in de longen blaast.

Ik heb van dichtbij meegemaakt wat corona met een patiënt kan doen. Jonge, relatief gezonde patiënten werden door de besmetting met COVID-19 heel erg ziek. De ziekte zorgde ervoor dat meerdere patiënten na ontslag een intensief revalidatietraject moesten volgen om dagelijkse handelingen weer opnieuw aan te leren. Ook op de verpleegkundigen heeft dit veel impact gehad. Gelukkig konden we binnen ons team goed praten over wat het met ons deed. Eenmaal thuis, kan ik mijn werk gelukkig goed loslaten. Sporten en muziek luisteren zijn voor mij een goede manier om te ontspannen.

Tijdens mijn werk maak ik ook andere dingen mee die grote indruk maken. Een gebeurtenis die ik nooit zal vergeten is de laatste wens van een patiënt die stervende was. Hij wilde een tatoeage van zijn vriendin op zijn arm. We hebben een tatoeëerder naar het ziekenhuis laten komen die het portret heeft gemaakt. De dag daarna is hij overleden. Daar word ik stil van. Het voelt goed dat we die laatste wens op tijd konden vervullen.