Ik ben een vakidioot: als persoonlijk begeleider voor mensen met ernstige meervoudige beperkingen werk ik binnen beperkte kaders. Hun niveau is zeer laag en ze leven in hun eigen bubbel. Op onze manier proberen ik en mijn collega’s er voor hen het mooiste leven uit te halen wat er is.

Het is voor mij een uitdaging om uit te zoeken wat ze nog zelf kunnen en wat we daaruit kunnen halen. Naast zorgtaken zoals eten, drinken en toiletgang besteden we ontzettend veel aandacht aan beweging. We hebben bijvoorbeeld een muziekuurtje. Ik speel geen instrument, maar houd wel heel veel van dansen. Dus of je nou in een rolstoel zit of niet: je gaat mee in de polonaise.

Soms kun je door creatief zijn heel leuke activiteiten doen. Mijn favoriet is saroma pudding maken. Daarbij zorg ik ervoor dat alle zintuigen van mijn cliënten geprikkeld worden. Of ze nou blind of doof zijn; iedereen heeft op die manier wat aan de activiteit. Ik begin met het rammelen van een grote bak waar alle ingrediënten in zitten. Dat trekt meteen de aandacht. Daarna mag iedereen even aan de pakjes met verschillende smaken ruiken en aan de garde voelen. Vervolgens gaan we samen de puddinkjes maken. Ik zorg er altijd voor dat er al een aantal klaar staan, want ze hebben niet veel geduld. Na afloop kunnen ze dan meteen alle geurtjes en smaakjes even proeven.

Op dit moment laat ik mij omscholen naar verpleegkundige. Elk jaar hebben we perspectiefgesprekken en daarin heb ik aangekaart dat ik na 23 jaar wel wat mis. Ik zie heel veel kleine dingetjes maar kan er mijn vinger niet opleggen. Daarom volg ik nu een verkorte opleiding, zodat ik op de groep als verpleegkundige nog meer kan betekenen. Ik wil absoluut niet bij mijn cliënten weg.