Ik ben Pascal en werk op de Brain Care Unit (BCU) van een ziekenhuis. Op deze afdeling zijn patiënten opgenomen die acute zorg nodig hebben bij een neurologische aandoening zoals een beroerte of epilepsie. Ook kan er sprake zijn van een ruimte-innemend proces. Hieronder valt alles wat ruimte inneemt in het brein, zoals abnormaal weefsel, vocht of ontstekingen.

Na de middelbare school koos ik voor de opleiding tot fysiotherapeut. Dat bleek echter niet mijn ding. Maar iets betekenen voor de medemens en zorgen voor mensen zit in me. Toen uit een beroepskeuze test het advies verpleegkunde rolde, had ik geen 'halleluja, dat is het' gevoel. Achteraf ben ik blij dat ik dat advies toch heb opgevolgd en gesolliciteerd heb voor leerling-verpleegkundige A. Vanaf de eerste dag voelde ik me als een vis in het water.

Tijdens mijn opleiding overleed mijn moeder. Samen met mijn zus heb ik haar gereanimeerd, maar het mocht niet baten. Door de opleidingsgroep heb ik toen geleerd wat troost is en wat het betekend voor de getroosten. Die ervaring gebruik ik vaak in mijn dagelijks werk. Voor mij is het belangrijk dat ik de mens achter de patiënt leer kennen. De mens aanspreken helpt de patiëntom zijn ziek-zijn beter te (ver)dragen, geeft hoop en toekomst en als die er niet meer mag zijn, troost. Patiënten laten vaak naar mij blijken daar dankbaar voor te zijn. Dat geeft mij energie, de bevestiging dat ik goed bezig ben en dat mijn werk zinvol is. Nu geef ik het woord aan mijn echtgenote Peggy die ook binnen het ziekenhuis werkt.

Mijn naam is Peggy en werk als teamleider op de verpleegafdeling Neurologie, locatie Heerlen. Mijn keuze om in de zorg te werken ontstond op 11 jarige leeftijd. In die tijd was mijn zusje ernstig ziek en verbleef lang in het ziekenhuis. De artsen stonden voor een raadsel. Ik keek met verwondering naar de verpleegkundigen die veel voor ons betekenden, vooral voor mijn ouders. Door hen konden we mijn zusje met een vertrouwd gevoel achterlaten op de kinderafdeling. Die ervaring heeft ervoor gezorgd dat ik verpleegkundige ben geworden. Aandacht geven vind ik erg belangrijk. Samen met het juiste zeggen en doen, kan ervoor zorgen dat de patiënt het verblijf in het ziekenhuis als veilig en vertrouwd ervaart. Wat voor de patiënten geldt, is ook belangrijk voor onze medewerkers en studenten. Als afdeling is het belangrijk om een veilig en goed leerklimaat te bieden voor studenten om zich te kunnen ontwikkelen tot een goede verpleegkundige.

Mijn werk als teamleider bevalt me heel erg goed. Het grootste deel van mijn tijd ben ik bezig met leiding geven aan ons team. Ofschoon ik nu minder bezig ben met de directe zorg voor de patiënt, blijft daar mijn hart liggen. Ik loop dan ook regelmatig naar de patiënten en maak een praatje. Als teamleider kan ik nu ook voor het personeel zorgen in de breedste zin van het woord. Ik vind goed zorgen voor elkaar in een team belangrijk. Voor mijn collega’s staat de deur altijd open. Als ik iets kan bijdragen aan de oplossing van problemen, op het werk of in de privésfeer, dan doe ik dat graag.

Iedere dag ga ik met plezier naar mijn werk. Ook als ik weet dat we die dag bijvoorbeeld door ziekte van collega’s moeten werken met een kleinere bezetting. Als we als team die dag goed hebben samengewerkt en ondanks de werkdruk toch samen de aandacht aan de patiënten hebben gegeven, ben ik supertrots op al mijn collega’s. Dan ga ik met een nog tevredener gevoel naar huis.