Ik zeg altijd tegen stagiaires: “Als ik later tussen zes planken lig, dan wil ik iets betekend hebben in mijn leven”. Dit werk biedt mij daar kans toe. Het is een levensvervulling.

Ik werk op een gesloten afdeling voor mensen met dementie. Deze bewoners krijgen 24 uur per dag begeleiding omdat ze zichzelf kwijt zijn geraakt. Ik begin mijn ochtend met het inlezen van dossiers en daarna zien we wel wat er gebeurt. Ik voeg me naar de wensen van de bewoners. Zo wil de één vroeg naar bed en de ander nog een glaasje wijn drinken in de woonkamer.

Het is voor mij de kunst aan te voelen waarover ik met de bewoners kan lachen. Als dat lukt valt het schild rondom iemand weg en breek je als zorgverlener door een soort barrière. Dat is ultiem.