"Moet ik daar een beetje telefoontjes aannemen, dat is ver onder mijn niveau. Ik ben verpleegkundige!”, dacht ik toen ik voor het eerst gepeild werd voor mijn huidige functie. Ik ben blij dat ik toch ben gaan kijk op de meldkamer, want het tegendeel bleek waar. Dit werk is super uitdagend. Alle hulpverlening begint bij mij en daardoor is het een fantastisch vak.

Ik zie geen patiënten, maar ik moet wel een zo’n goed mogelijke inschatting maken van de zorg die ze op dat moment nodig hebben. Het is voor mij een uitdaging om de juiste vragen te stellen, zodat ik een goed beeld krijg. Wat is er gebeurd, is het veilig? Is het slachtoffer bij bewustzijn, moet iemand bijvoorbeeld gereanimeerd worden?

Alhoewel mijn werk soms heel heftig is en ik ambulances, traumaheli's en brandweer oproep, maken hele kleine momenten de meeste indruk. Zo belde eens een man tijdens mijn nachtdienst. “Mijn vrouw gaat dood”, zei hij. Ze bleek al langere tijd ziek te zijn. De verwachting was dat ze zou overlijden, maar het overviel hem zo dat hij in paniek 112 belde.

“Ga maar bij haar zitten, houd haar hand vast en praat tegen haar”, zei ik daarom tegen hem. Hij ging naast haar bed zitten en begon tegen haar te praten. Ik voelde dat hij rustig werd en op een mooie manier afscheid van haar kon nemen. Als ik eraan denk, krijg ik weer kippenvel. Prachtig toch?