Eigenlijk ben ik opgeleid als jurist, maar ik vond het zo’n negatief werk dat ik ermee gestopt ben. Inmiddels werk ik in een verzorgingstehuis op een afdeling met voornamelijk dementerende ouderen.

Het is hier nog leuker dan dat ik hoopte. Zo kwam ik vanmorgen binnen en kreeg ik een knuffel. “Oh lieverd, wat ben ik blij dat je er weer bent!”, zei mevrouw in het Gronings. Nou, zo’n begroeting kreeg ik echt niet in mijn vorige baan!

Mannen in de zorg zijn een zeldzaamheid, maar wel nodig. We kunnen bewoners soms op een andere manier benaderen. Toen ik hier net kwam werken, was er bijvoorbeeld een onrustige mevrouw. Ze gaf sommige collega’s een pak slaag of spuugde haar medicatie uit. Uiteindelijk heb ik wel haar vertrouwen gewonnen en kregen we echt een goede band. Na een tijdje hield ze zelfs mijn hand vast en nam ze haar medicijnen in.