Niemand wil afhankelijk zijn. En toch bevind je je soms in een situatie dat het zo is. Het overkomt iedereen - of je nu jong, oud, rijk of arm bent. Ik vraag me altijd af: hoe zou ik zelf benaderd willen worden? Zo probeer ik mijn werk te doen. Door in gesprek te gaan met de ander, me in zijn of haar situatie te verplaatsen en te geven wat ik zelf ook zou willen.

Ik werk als verzorgende IG in de thuiszorg, en kom dus bij de mensen thuis. Het leuke van dit vak is dat elke dag verrassend is en je moet altijd improviseren. Ik kijk naar de verzorgende kant, maar ook naar het sociaal-emotionele aspect. Ik ben empathisch ingesteld en als mensen het fijn vinden, ga ik altijd wel in gesprek met ze. Vaak zijn ze zo blij als ik kom. Ze vinden het fijn om een vertrouwd gezicht te zien en hun verhaal kwijt te kunnen. Ze vertellen over vroeger, hun familie, of persoonlijke anekdotes. Ik vind het bijzonder dat ze mij dat vertrouwen geven. Ik kan me goed in de ander verplaatsen en mensen op hun gemak stellen. Het helpt dat ik geen 20 meer ben en zelf ook levenservaring heb en ups en downs in het leven heb meegemaakt. Herkenbaarheid schept een band.

Ik ben nu 52 en heb sinds 2016 mijn diploma Verzorgende IG. In het verleden heb ik pedagogiek gestudeerd. Toen ik besloot om een zorgopleiding te gaan volgen, moest ik me soms verdedigen over mijn keuze. Mensen vroegen mij: “ga je nu onder je niveau werken?” In onze maatschappij zijn we gewend om in hokjes te denken. Mensen kunnen het moeilijk plaatsen dat je na een universitaire opleiding een MBO niveau 3 opleiding gaat doen. Ik vind een cv echter niks zeggen. Ik kijk naar hoe ik in het leven sta, en dit is wat ik wil: met mensen werken.