Ik ben Henriëtte en werk als dialyseverpleegkundige binnen een ziekenhuis. Op mijn afdeling komen chronische nierpatiënten, drie keer per week gedurende vier uur, dialyseren. Dat is nodig omdat hun nieren niet meer functioneren. Doordat ik ze vaak zie, ontstaat er een diepere band en dat vind ik bijzonder. Ik mag de patiënten een stuk begeleiden in hun proces naar een niertransplantatie of overlijden. Dat klinkt misschien hard, maar er is geen tussenweg. Dat is niet altijd even gemakkelijk, maar door mijn levenservaring heb ik geleerd om hiermee om te gaan. Daardoor kan ik dit mooie werk blijven doen.

De uitdaging in mijn werk is, dat ik iets voor onze patiënten kan betekenen. Het nierlijden kan ik niet veranderen, maar wel hoe de patiënt ermee om kan gaan. Ook al is de situatie uitzichtloos, toch kan ik hem of haar proberen te motiveren door te kijken naar de dingen die wel nog mogelijk zijn in het leven.

Onlangs kwam een patiënt, die niet meer hoefde te dialyseren, op bezoek op onze afdeling. Hij miste het dialyseren niet, maar de verpleegkundigen wel. Hij zou zo terug willen komen voor het contact en de mooie uren, ondanks de verplichting van het dialyseren. Dat raakte mijn hart en mijn dag kon niet meer stuk. Wat heb ik toch een prachtig beroep.