Veel oudere mensen voelen zich eenzaam. Ik kom bij hen thuis voor bijvoorbeeld steunkousen, maar breng ook een beetje hun sociale leven terug. Dat is vaak net zo belangrijk als de zorg.
Soms kijken mensen raar op als ik voor de deur sta. Veel mannen heb je niet in de thuiszorg. Ik heb een keer meegemaakt dat een mevrouw de deur open deed, mij in m’n witte jas zag, en de deur meteen weer dicht deed. De keer erna heb ik eerst opgebeld om te zeggen dat ik weer langs zou komen. Toen liet ze me wel binnen. Ik kan het me ook wel voorstellen, dat sommige mensen het in eerste instantie moeilijk vinden. Ze zijn per slot van rekening kwetsbaar. Vertrouwen moet je ook verdienen, vind ik. Als ze mij eenmaal hebben meegemaakt, dan zit het goed. En daarna willen ze vaak liever mij dan de ‘zuster’!
Ik geef dagelijkse zorg bij mensen thuis. Dat varieert van steunkousen aantrekken, aankleden of medicatie aanreiken. Werken met mensen vind ik ontzettend leuk. Vooral met oudere mensen. Ze hebben vaak zoveel meegemaakt en vertellen er prachtige verhalen over.
Ik merk dat veel oudere mensen zich eenzaam voelen. Ze zitten in hun eentje thuis en komen de deur niet uit. Als ik bij iemand thuis kom voor steunkousen, dan duurt het kopje koffie en gesprek vaak langer. Ik vind het belangrijk dat ik goede kwaliteit zorg lever, maar mensen vinden vaak dat sociale deel minstens zo belangrijk als de zorg zelf. En dat is het ook. Zorg kun je altijd wel leveren, maar de aandacht en het gesprek geven ze het gevoel dat ze er echt bij horen. Dat er genoeg redenen zijn om te leven. Dat ze zien dat er nog echt veel leuke dingen zijn in het leven. Soms zie ik eenzame mensen die ook niks willen ondernemen. Hen probeer ik over te halen om er toch op uit te gaan of mee te doen met een activiteit. Of ik probeer familie over te halen om vaker even langs te komen: al heb je maar een uurtje of half uurtje over, dan kun je gaan sporten, maar je kunt ook even langs oma gaan. Als ik ‘mijn zorg’ op deze manier kan afsluiten, dan ga ik met een glimlach de deur uit.