Als wijkverpleegkundige heb ik een ontzettend afwisselende baan. De ene keer kom je om iemand medisch te ondersteunen, de andere keer ben je iemand vooral emotioneel tot steun. De ene dag kom je bij iemand die alleen woont, de andere dag bij een gezin in een villa.

Elke dag is anders en elke dag kun je verrast worden. Laatst werd ik gebeld door een cliënt. Hij had meerdere aandoeningen, maar wilde nooit iets met zorg te maken hebben. Tot hij terminaal was. Hij had gevraagd of ik nog een keer langs wilde komen om afscheid te nemen. Die middag hadden we voor het eerst een lang, openhartig gesprek. Ik had het niet verwacht, maar juist daarom was het zo mooi. Hij glimlachte na afloop, hij zag er opgelucht uit. Een paar dagen later is hij overleden.

Veel mensen gaan de zorg in, omdat ze mensen willen helpen. Dat had ik ook. Maar je beseft pas welke betekenis het heeft, als je dat contact hebt met de mensen. Als je ziet welke positieve emoties het te weeg kan brengen, als je ze ondersteunt bij hun handicap, hun ziekte, herstel, of in hun laatste fase van hun leven. De praktijk is veel mooier dan ik ooit had kunnen denken.

Tegen mensen die denken dat zorg niks voor hen is, zeg ik: je zou een keer moeten meelopen om te zien en voelen wat dit werk betekent.