Als directiesecretaresse voelde ik me nooit op mijn plek. Ik kon mezelf niet zijn en hopte van baan naar baan. Uiteindelijk besloot ik om iets anders te gaan doen. Ik wilde met mensen werken, maar niet de ‘echte’ zorg in. Billen wassen enzo, dat trok me niet. Mijn oom is gehandicapt en woont in een zorginstelling. Dat sprak me aan en daarom besloot ik een BBL-opleiding in die richting te volgen.

In de vakantieperiode kwam ik heel toevallig via een uitzendbureau in de thuiszorg terecht. Ineens leek het werk vanzelf te gaan, ongelofelijk. Eindelijk kon ik mezelf weer zijn. Ik spreek de lokale dialecten en dat waardeerden de mensen voor wie ik zorgde. Ze voelden zich zo op hun gemak, dat ze alles met me deelden. Ik vond het heel leuk om naar hen te luisteren, ook omdat ze me aan mijn pas overleden vader deden denken. Plotseling was ik geen anonieme werknemer meer, maar werd ik weer gezien.

De laatste jaren is het balletje eigenlijk vanzelf gaan rollen. Inmiddels werk ik de wijkzorg met dementerenden, waar ik net een vast contract heb getekend. Mijn huidige collega’s hebben speciaal om mij gevraagd, omdat ze zagen hoe bevlogen ik mijn werk doe. Na jaren zoeken, ben ik nu eindelijk op mijn plek. Hier hoor ik.