Hulp inroepen is voor mensen vaak een hele grote stap. Daardoor lopen ze soms veel te lang door met hun problemen. Als wijkverpleegkundige krijg ik heel veel energie om iemand te kunnen ondersteunen als dat nodig is. Natuurlijk willen we stimuleren dat mensen zo lang mogelijk zelfstandig blijven, maar als het even niet meer lukt, kunnen we ze opvangen.

Vaak lucht een gesprek aan de keukentafel al enorm op. Je doet op zo’n moment nog niks, maar mensen hebben het gevoel dat ze gehoord worden en er wat gaat gebeuren. Ik sprak bijvoorbeeld laatst een echtpaar waarbij dat ook het geval was. De vrouw was dementerend en de man overbelast. Het geeft mij heel veel voldoening om op zo’n moment de rust terug te brengen. Ze hoeven het niet meer alleen te doen. Sommigen zijn zo opgelucht dat ze emotioneel worden. Na afloop zeggen ze vaak: “He, dat had ik veel eerder moeten doen”.

Ik ben begonnen als mbo-verpleegkundige. Daarna heb ik de hbo- en een managementopleiding gedaan. Toen mijn werkgever wijkverpleegkundigen zocht, ben ik op die functie aangenomen en gestart met een bijbehorende post-hbo-opleiding. Inmiddels is ook deze studie afgerond en ik doe het werk nog steeds. In deze functie kan ik al mijn opgedane kennis gebruiken: ik zorg voor mensen, maar coördineer en coach ook anderen. Ik kan niet zo goed stilstaan en wil graag uitdaging. Tot nu toe heb ik altijd die kans gehad. Als je het wilt, kun je je binnen de zorg altijd ontwikkelen.