Na tien jaar als jeugdbeschermer te hebben gewerkt, ben ik sinds dit voorjaar cliëntambassadeur. Een nieuwe functie, maar wel een heel belangrijke. Als cliëntambassadeur geef je de kinderen en ouders een stem in de organisatie. Je maakt het mogelijk dat zij hun mening geven, en dat ze gehoord worden. Wij kunnen namelijk wel alles bedenken, met alle goede bedoelingen, maar het gaat over hen. Dus wat vinden zij?

Als jeugdbescherming moet je je blijven afvragen: is dat wat we doen, ook goed voor de cliënt? Kunnen we het goed uitleggen aan het kind, en aan de ouders? Wat vinden ze zelf? En wat doen wij met hun verhaal? Bij een uithuisplaatsing kunnen emoties flink oplopen. Heel heftig voor de ouders en het kind. Maar ook voor de jeugdbeschermer. Ik heb dat zelf vaak meegemaakt. Vaak wordt een gesprek zo emotioneel, dat er niet goed wordt gekeken of het kind of de ouders het goed begrijpen, of er wordt niet goed naar ze geluisterd. Achteraf had ik soms het gevoel: “hebben we dit nou op de beste manier gedaan?”

Als cliëntambassadeur heb ik een jongere begeleid, die met allerlei vragen en zorgen zat, maar dit niet goed kon uitleggen aan zijn jeugdbeschermers. Hij had zoiets van: “ze zijn allemaal tegen mij, ze luisteren toch niet naar me.” En daardoor sloeg hij helemaal dicht. Ik ben rustig met hem gaan zitten en we hebben zorgvuldig al zijn punten besproken en opgeschreven. Dit heb ik weer besproken met zijn jeugdbeschermers. Alles wat hij heeft gezegd, is ook gebruikt in de zitting. Dat gaf hem het gevoel dat er echt naar hem was geluisterd. Uiteindelijk is het ook gelukt om samen met hem in gesprek te gaan met de jeugdbeschermer.

De functie van cliëntambassadeur is nieuw bij deze jeugdbescherming, maar ik hoop dat het landelijk navolging krijgt. Want dan wordt de afstand tussen cliënt en jeugdbescherming kleiner en komt er meer wederzijds begrip en vertrouwen. Idealiter wordt het iets vanzelfsprekends, en op den duur heb je het dan eigenlijk niet meer nodig.