Bij de ene persoon doe ik lief, bij de ander wat strenger. Bij weer een ander kies ik voor een andere aanpak. Het is de kunst om een ‘ingang’ te vinden. Werken met mensen met dementie kan complex zijn, maar tegelijk is het een mooie uitdaging.

Ik heb heel bewust gekozen om te werken met mensen met dementie. Het is pittig, maar de complexiteit vind ik bijzonder uitdagend. Ik werk op een gesloten afdeling met vijf bungalows, waar per bungalow acht mensen wonen. Mijn taken bestaan uit het geven van basiszorg, zoals helpen met opstaan, douchen, aankleden, eten geven, medicijnen geven, wonden verzorgen, katheters plaatsen, en dergelijke. Soms willen mensen iets niet en verzetten ze zich, of ze zijn heel angstig en onrustig. Dan probeer ik iets te bedenken om de rust terug te vinden. Door bijvoorbeeld te praten over iets wat diegene leuk vindt, of eten dat diegene lekker vindt. Bij de ene persoon werkt een zachte aanpak, bij de ander moet je strenger zijn. Ik heb een cliënt die vroeger voor de klas heeft gestaan. Er zijn dagen dat hij denkt dat ik een van z’n leerlingen ben. Daar ga ik dan in mee. Het gaat erom datgene te vinden waardoor iemand rustig wordt. Als het dan lukt, dan voel ik echt blijdschap. Soms is het maar een glimlach, of een twinkeling in de ogen, maar dan nog. Het is écht heel wat.