Ik werk sinds kort in een afkickkliniek als verpleegkundige. Verslavingszorg valt onder de psychiatrie en daar had ik vroeger veel weerstand tegen. Er heerst een taboe op de sector en je weet niet zo goed wat je kunt verwachten. Toch was ik snel verkocht toen ik er voor het eerst stage liep.

Verslaafden worden vaak snel veroordeeld door de samenleving. Het geeft mij veel voldoening om er daarom juist wel voor hen te zijn. Uiteindelijk zijn het ook gewoon mensen. Ze hebben een labeltje opgeplakt gekregen, maar wat boeit dat eigenlijk?

Als verpleegkundige controleer ik de gezondheid van de cliënten die bij ons komen voor een detox. Ook geef ik hen injecties. Op mijn afdeling zijn zo’n acht mensen tegelijkertijd opgenomen. Afkicken is zwaar, dus er ontstaan snel spanningen. Daarom ben ik veel bezig met de-escaleren. Ik praat met ze over hun voortgang en hoe ze met bovendrijvende emoties kunnen omgaan.

Daarnaast draai ik ook een soort crisisdienst. Ik beoordeel telefonisch de crisissen die ik binnenkrijg. Indien er aan telefoon naar voren komt dat er sprake is van crisis wordt er op locatie een gesprek gepland. Tijdens dat gesprek beoordeel ik samen met een arts of er overgegaan kan worden tot opname omdat er echt sprake is van
crisis.