Als activiteitenbegeleider zorg ik ervoor dat mensen overdag iets kunnen doen waar ze blij van worden. Dat kan van alles zijn: lezen, spelletjes, een uitstapje.

Mijn uitgangspunt is: wie ben je? Wat vind je leuk, waar word je gelukkig van? Sommige mensen kunnen het goed vertellen, soms is het de familie die ons nader laat kennismaken met de bewoner.

Ik krijg altijd veel energie van de verrassende situaties die je in dit werk meemaakt. Laatst reden we met een groepje bewoners in een paardentram, toen een demente mevrouw, die normaal gesproken altijd stilletjes was, plotseling naar een boerderij en een weiland wees: “Daar heb ik gewoond, en daar speelde ik altijd.” Er kwam een heel verhaal los: over haar jeugd, haar ouders, de boerderij, de natuur. Na afloop ben ik naar haar Verzorgende gegaan, om te kijken wat we hiermee konden doen. Inmiddels is het leefplan van deze mevrouw aangepast, en gaan vrijwilligers veel meer met haar naar buiten.

Mensen denken wel eens dat het saai is om met ouderen te werken, maar dit is verre van saai. En ook niet moeilijk. Als je de mens echt zíet, dan is er altijd een verhaal, hoe dement of beperkt iemand ook is. En als je dan vervolgens ook iets met zijn of haar verhaal kunt doen - zingen, vissen, breien, lezen, dieren aaien, wat dan ook - dan wordt het leven toch veel leuker?