Ik werk als Verzorgende IG in een team van acht collega’s, specifiek voor mensen met dementie. Deze mensen wonen allemaal nog op zichzelf, en krijgen van ons hulp aan huis. Bijvoorbeeld bij het innemen - en niet vergeten - van medicijnen, of hulp bij de persoonlijke verzorging.

Ik rijd mijn dagelijkse route van huis naar huis, en elke keer als een cliënt de deur voor mij opendoet, besef ik wat voor mooi werk ik eigenlijk heb. Mensen kunnen langer thuis wonen, ondanks de dementie, met een beetje hulp van mij.

Soms moet je het vertrouwen winnen, en dan moet je creatief zijn. Want niet altijd willen de mensen hulp krijgen. Dan doe ik even dat witte jasje uit, zodat ze mij niet als ‘zuster’ of ‘dokter’ zien. Of je probeert iemand te ontwapenen door een liedje te zingen. “Halló, ik ben het!”, zong ik wel eens in de hal van de flat. Die mevrouw deed daarom voor mij wél de deur open.

Samen kijken we even naar de medicijnen ingenomen moeten worden, naar het huishouden, hoe het gaat met koken, of boodschappen doen. Soms ben ik er ook om de partner even te ontlasten. Als het nodig is, neem ik contact op met de familie.

Door de dementie verandert je gedrag, maar ik vind het belangrijk om mensen altijd in hun waarde te laten. Van de week had een mevrouw haar bloesje verkeerd om aan. In plaats van dat ik haar corrigeer, zeg ik: “Oh, dat had ik nou laatst ook!”